LÂL RENKLİ YARA / Mehmet OSMANOĞLU

ne vakittir böyle gözlenir ufuk
nemli kirpiklerle mıhlanmış göğe
sükûtun çığlığı kaplar boşluğu
mevsimlerde bitmez güz sarhoşluğu
ne zaman biter bu melâl yolculuk
yokuşlar ne vakit çıkar düzlüğe

bu solgun çiçekler boyun bükerken
dönerken dilimde matem-i hicran
gözlerim ağyara nasıl açılsın
başka bir hayale nasıl kapılsın
her gün batımında alev dökerken
yakarken kalbimi bu sürgün devran

çöller, yalnızlığın kumdan heykeli
ezberinde kirli ayak izlerim
heybemde hiçliğin kırıntıları
bir defa görmeden kutlu baharı
tutmadan elimden güneşin eli
sabahsız geceye akar giderim

ve dağlar göklere hınçla uzanan
eteğinde dünden kalma sancılar
kaskatı kesilen içime bakıp
sesime inleyen titri bırakıp
karanlık yanıma eğreti konan
kimliksiz gölgeler ve yabancılar

bu sisler dağılır belki bir zaman
ömrüme ışığı yeniden doğar
içimde kanayan lâl renkli yara
sessizce uzanıp sonsuzluklara
merhamet eder de uçsuz âsuman
kurak iklimime yağmurlar yağar

beklerim o anı yıldızlar düşsün
göğünden seyriyen avuçlarıma
mehtâbı tül gibi sarsın ruhumu
harlayıp titreyen son umudumu
dikenler elimde güle dönüşsün
müjdeler üflesin soluklarıma

Mehmet OSMANOĞLU