SAVAŞA EL KOYAR KALBİM/İSMAİL OKUTAN
Bir mum gibi eritip seni, damıtırım zamana
Ben gül atarım, diken batar camına
Meltemler serinletir hasretinle yanan yüreğimi
Senin kokunu getirir yanıma
Hafakanlara kaçmış biriyim ben
Yüksek dirençli umutlar beslerim içimde
Bu isyan hiç durmaz, gemiler çektirir yangına
Emir gelir güllerden, demir eritilir senin kararınla
Eğilip bükülemez zulme karşı
Ne iskeletim ne de ruhum
Kayıtsız bakamam cinayetlere karşı hissizce
Çocukların devletini kurarım Kafdağlarında
Binbir türlü insan, haline ağlar buralarda
Hüzün içinde inleyip duramam sessizce
Hiç durmadan koşarım ayaklarımdan kan çıkar
Savaşa el koyar kalbim, kıyam sabahı
Benliğim haykırıp durur yok mu bu hüsranın felâhı
Karasevdalar patlar avuçlarımda papatyalar gibi
Beni titreten bir aşk geziyor damarlarımda
İliklerime kadar işledi, buz gibi soğuk her yanım
Kemiklerime kadar işleyen öldürücü bir acının içinde kaldım
Kaçamadım, belki de kaçmak istemedim
Dünya denen bu hapishanede neden müebbet tutukluyum
Kalbimin sökük yanlarını kim dikip birleştirecek,
Kim kalbime uygulayacak sıcak sevgi şokunu
Kimin kalbi konuşacak benim kalbimle
Kimin kalbi konuşacak benim kalbimle
Hangi kuş kanat çırpacak dağlarımda
Hangi martı yüzecek denizlerimin sularında
Asırlarca dağlarıma yaslanıp ağladım
İçimde hicap bir yakarış doğar
Hüzün içimde saklanıp ağlar
İçime figanlar bırakarak
İksirle büyütülmüş bir sabah ağlar
İsmail OKUTAN
