BİR HİCRAN SENFONİSİ / MUSTAFA SADE

Dolunayın hâlesi gö(n)lüme düştüğü ân
Gün biter, güneş söner; çekilir hüzne kura
Muhacir bir ritüel dehlizdeki bu nirân
Yürek kof, umut kızıl, mavilik alabora.
Ey içimdeki gölge, ruhumu benden kus, at!
İçsiz bir tazarrudan erişilir mi nura?
Ay/kırı bir heyula, yıldızlar kanlı pusat!..

Uyku tutmaz kederi, çığlığa gelmez acı
Usumun rahlesinde hercai gökyüzü var
Fikrimin gergefine kurulmuş darağacı
Mahzenimin çehresi küf kokulu bir duvar
Hasta benizli gönlüm infazına müptela
Yüreğim ölü doğmuş can evinde bir mezar
Soluduğum cesetten yükselir arşa selâ!..

Hicran ki; vahada çöl, serapta bir okyanus
Ayaklarımda visâl külünün prangası
Umudum şem'e muhtaç kifayetsiz bir fanus
Vâveyla senfonisi çölünün prangası
Raks ederken zihnimin burgacında gölgesi
Ruhumda milyonlarca ölünün prangası!
Hayali billûr kâbus, hasreti gam ülkesi…

Usul usul intizar yüklenirken omuza
Bahara hazan düşer zemheri gölgesinde
Çığlık atan gözlerim çiy olur yakamoza
Martılar kanat çırpar sükûtumun sesinde
Düş yangını göklerden boşalırken karanlık
Şamdandaki güllerim bir alevin ye'sinde
Her nefesim bir Eylül, ve her Eylül bir anlık...

Lisanım vehm içinde, yâre gitmez hitabım
Gövdemi sürüyorum kızılca tan yerine
Azılı bir firakın pençesinde bîtabım
Sineye tahammülü koydum kalkan yerine
Yazılmamış varlığım âsude sayfasına
Mahzun hâtırâtların el yazması kitabım
Ruhum amâde olmuş bir hicran tayfasına…

Bir siluet su taşır lebiderya gözümden
Kirpiklerim çarmıhta… Pusuda puslu bir âh!
Siyah tüller gerilir geceye, gündüzümden
Düş melâl, kalp münkesir, gülün şebnemi eyvah!
Beynim akkor deryası, şakağım boncuk boncuk
Kırağımsı nefesi şah damarımda silah!
Kül döker ellerimden dokunduğum tomurcuk..

Mustafa SADE