EYLÜL HÜZNÜ / Mustafa İMİR

Öyle bir geldi ki üstüme Eylül

Gölge bir armağan, güneş bir ödül

Ne gündüzü sıcak ne gece serin

İlk bahardan kalan son temsilci gül

Yeşillerde yer yer Eylül sarısı

Göç yolunda göçmen kuşun yarısı

Tohumları dolgun, meyvası olgun

Kovana son sefer yapar arısı

Ömrün son baharı olmalı dingin

Kaygısız anılar güz kadar zengin

Yaşanmış baharlar, aşılmış kışlar

Söylenmez, dinlenmez görüşler engin

Nedense çevre bir durgun görünür

Yel dağa takılır, bulut sürünür

Havada telaşsız son bir hazırlık

Eylülde sebepsiz hüzne bürünür

Gazelle örtülür ömrün yolları

Dizlere salınır yorgun kolları

Ağır ağır geçer Eylülde zaman

Giderek uzarken çocuk yılları

Hayatın sayımı Eylülde başlar

Dilek derinleşir, arzu yavaşlar

İnceden inceye kaygı dalgası

Hatıralardaki uzayan kışlar

Hatırda tüllenir mehtaplı gece

Yarı yaşanmış aşk artık görece

Toplayıp çıkardım Eylülle çarptım

Kim de derse desin hayat bilmece

Fırıl fırıl geçen yılların özü

Damıtılır. Eylül söyler son sözü

Yarı yaz yarı kış bir Eylül günü

Gazellere yansır hayatın yüzü

İMİR senelerin izini sürdü

Eylüllerde kışa hazırlık gördü

Ne akıntılarda kulaç salladı

Sığınağı hayat kendisi ördü

MUSTAFA İMİR