İLENÇ / Mehmet OSMANOĞLU

bilmem ki nerde durur sükutumun izleri

belki deniz yangını belki dağ nefesiyim

kaç yerinden vurulmuş meçhul faillerince

zihnimi alt üst eden vehimlerin sesiyim

her ne yana çevrilsem tedirgin bakışları

çizgi çizgi yıkılmış örselenmiş bir yüzün

tahayyülü ne mümkün geceden daha siyah

güneşi sonsuzluğa gurûb eden gündüzün

heyulalar kuşatmış bütün duvarlarımı

mazinin gölgeleri solumda ve sağımda

hicran ile inleyen düşlerimde bir bozgun

ıstırap oğul verir en mahrem otağımda

titrek dudaklarımdan yalnızca bir köz çıkar

tutuşur her ne varsa şevkten neşeden yana

baştan ayağa değin yaralı gülüşlerim

inkisar ve elemler kollarımda yan yana

bir ilenç taşıyorum ortasında göğsümün

yere basmaz ayağım ruhum derin boşlukta

heybemde bedbaht ömrün ağır pişmanlıkları

bir ufkun yolcusuyum melal bir sarhoşlukta

bu belirsiz yolculuk titretmeli kalbimi

içimde duymalıyım bir diriliş sancısı

ben ki bir misafirim gözüm menzile mıhlı

öteler ikliminden, bu kentin yabancısı

bilirim ki yaklaşmak O'na bir adım boyu

işte gaye ve hayal, ötesi bâd-ı heva

silkelenip dümeni kırmazsam bu sulardan

yüzümde eskittiğim bütün ömrüm berhavâ

MEHMET OSMANOĞLU