KÖYÜMÜZ VARDI / Ali AĞIR

Dağlar arasında şehirden uzak,

Gökle kucaklaşan köyümüz vardı.

Hakikat, bereket, ibret, sükûnet…

Her mevsim topraktan payımız vardı.

Hoşgörü hayatın ipek atlası,

Vefâ yüreklerin özge libası,

İkrâm, İbrahim’in kutlu mirası,

Vuslat ikliminde toyumuz vardı.

Bahar, yaz demeden çağlayıp akan,

Ne yorgun düşen, ne seferden bıkan,

Habersiz, sessizce semaya çıkan,

Hicreti bitmeyen çayımız vardı.

Sevgi filizlenir gönül hanında,

Umutlar muştunun şadırvanında,

Düşe dalan karanlığın alnında,

Sevinçle parlayan ayımız vardı.

Yelesini okşayınca coşardı,

Rüzgâr olur doludizgin koşardı,

Gün batmadan ufukları aşardı,

Kanatlanıp uçan tayımız vardı.

Sîneyi sarınca kor yanıkları,

Hasreti sarardı gam çıkrıkları,

Saklardık en içli hıçkırıkları,

Kirpiğe tutunan çiyimiz vardı.

Yalnızlar kalmazdı cenderelerde,

Sohbet demlenirdi pencerelerde,

Tebessüm açardı gül çehrelerde,

Dostluğa götüren heyimiz vardı.

Kabzasından sevdamızı damlatan,

Hâlimizi, özümüzü anlatan,

Okumuzu yıldızlara fırlatan,

Beyaz gül dalından yayımız vardı.

Yol kenarında çam kozalakları,

Gün içinde ömrün basamakları,

Zaman heybesinde sır yumakları,

Dervişçe tefekkür huyumuz vardı.

Rabbimiz vermese neyimiz vardı?