NESLİHAN / Mehmet Durmaz

Ger örelim şu duvarı Neslihan

Yalnızlığın tuğlalarıyla

Yeter bize iki göz barınak

İki gözümüz iki kuru çeşme

Olsun Neslihan

Bahçemiz yok ki

Neyi yağmurlayalım şimdi

Neslihan bak kuzum

Bize göre değil bu anestezi çağında

Uyuşuk mayışık yaşayıp gitmek

Aman söyleme şarkını sentetik sahnelerde

Bırak kaşındırsın denizanası

Duyacağız acısını aşkın

Ve atışını kalbimizin

Neslihan aldırma iyeliklere

Kimin adına ne düşerse düşsün

Konfor adına

Sen zamana sabır ekle

Parlat kararan elması

Kal suyun üstünde

Karşındaki bilmiyorsa ağrını

Ahlarını salma göğe

Anlamaz sözden Neslihan

Anlamaz kalpten anlamayan

Neslihan bak yalnızca sana söylüyorum

Bir plastik kulak duymasın beni

Merak etme hâlâ şiir yazıyorum

İntihar edercesine yazıyorum

Tutup tutup atıyorum uçuruma

Bir gül demetini

Şiir şiir ölüyorum Neslihan

Şiir şiir nefessiz kalıyorum

Alınca elime kalemi

Çalınca kalbimin kâğıdına

Kelimeler kesiyor dilimi

Kan kaybından ölmeye ramak kala

Adını sayıklayarak uyanıyorum.