ÖLÜLER KOROSU / İbrahim BİRGÜL

Bir ölüm sokağından geçiyorum

Sokağın köşesinde mezar taşı yapan ustanın

Mezarlığa tedirgin bakışları kadar biriken garip bir şeyler oluyor gözlerimde

Koro halinde ölülerin, ölmeyen ruhlarının seslerini duyuyorum

Kıyamet telaşı oluyor yaprakların uçuşu

Bir ölüm sokağından geçiyorum

Ben geçerken sokaklardan düşünceli adımlarımla

Mevsim başı öne eğik şekilde evriliyor başka mevsimlere

Veda ediyor güz kasvetli bakışlarıyla

Oturup bir yaprak ile ağıtlar yakıyorum geçen zamana

“Aslında” ile başlayan cümleler kuruyorum, kelimeler beni tanımlamaya çalışıyor

Ben geçerken sokaklardan düşünceli adımlarımla

Uçacak kuşlar yalın ayaklarıyla şarkılarımı ıssız okuyunca ben

Yüzüme çarpan sesinden gözlerimi yıkamalıyım

Ellerin uyandırmalı hoşuma giden rüzgârlı ve baygın uykumdan beni

Uzayıp giden köy yollarından bir yer bulmalıyım kendime ağaç altı bir yer

El sallamalıyım bilmediğim insanlara, göç kervanlarına

Uçacak kuşlar yalın ayaklarıyla şarkılarımı ıssız okuyunca ben

Bir ağaç altında ülkeler bulmalıyım senin adınla şarkılar yazılan

Göğe doğru baktığımda duraklar görmeliyim yalnız senin beklediğin

Üşüyen yanlarıma yeni güneşler doğmalı, senin mevsiminden gelen

Bakışlarının ısıttığı yerlere göçmeliyim sonra

Yönümü dönmeliyim olduğun yerlere

Bir ağaç altında ülkeler bulmalıyım senin adına şarkılar yazılan

Yaşamak için bahaneler üretmeliyim ve az kullanılmış hayaller

Çıkıp dağlara doğru leyleklere bakmalıyım tellerde ip atlayan

Dilim döndüğünce bağırmak istiyorum köy kızlarının yüzündeki gönülsüz yaşamlara

Dirilmek isterim belki düşüp kalkamadığım yerlerden

Bir tutam hayat kurtarmalıyım payıma düşecek olanlardan

Yaşamak için bahaneler üretmeliyim ve az kullanılmış hayaller

İBRAHİM BİRGÜL