PARKTA BİR YAŞLI ADAM / Ramiz AYDIN

Bir yaşlı adam parkta;

Gayet fersiz gözleri çakılıvermiş yere,

Bastonunda çenesi…

Belli ki hayalleri kalmış çok uzaklarda;

Yaş yaşamış ama bir gün bile görmemiş,

Hiç bitmemiş çilesi.

Yılların yorgunluğunda bir yüz,

Düzensiz kır sakalları,

Düşen omuzlar, dalgındı bakışları;

Belli ki çok yaşamış

Yazı gelmez kışları.

Titreyen kupkuru ellerinde

Zar zor yanan bir çakmakla

Yaktı sigarasını,

Bir çekişte getirdi

Nerdeyse yarısını;

Bir daha, bir daha çekip içeri

Dumanı verdi geri.

Yorgun kalbinde onulmaz yara,

Dilinde eyvah ile vah,

Dedi ki:” Ah ahmaklığım, ah!

Gördün mü düştün dara,

Eski günleri şimdi mumlar yakıp da ara.”

Böyle deyince adam

Bir konuşmak farz oldu,

Bir dost bulmuşçasına

Yüzüme bakıp güldü.

Dedi: “Hayat çok acı,

Bilemedik kıymetini geçmişte bu hayatın;

Sevmeden olmuyordu, vermeden olmuyordu;

Hep veren oldum ama bir alan olamadım,

Anlamıyor halini arkadaş, evlat, bacı;

Adeta talan oldum, adeta bir av oldum,

Herkes de yaman avcı…

Çaresiz kaldım, yandım;

Keşke yapmaz olaydım.”

Yeni vurulmuş, kanadı kırık

Biçare bir serçe gibiydi,

Kırıktı kalbi…

Bu hal görülmüş ona

Hayattaki nasibi,

Sana kaldı ey ilahi mahkeme!

Ey sahipsizlerin sahibi!