TENHA KOKAN HAYATLAR / Akif DUT
Sokağın sesi bastırıyor yalnızlığımızın kokusunu
Tutuşan telaşlar bir ince tül gibi
Ruhumuza dokunduğunda
Kalabalık gölgeler içinde susmayı deniyoruz.
Tutuşan telaşlar bir ince tül gibi
Ruhumuza dokunduğunda
Kalabalık gölgeler içinde susmayı deniyoruz.
Geniş meydanların ışıltılı camlarında
Kendi sesinin yankısını arayanlar
Akşamın duldasına sığınırken
Şehrin tenhasında kaybolan
Yorgun bir dilenci soluğunda
Gözlerini esrik uykulara teslim ediyor.
Tebessümlerimiz
Boşluğu ören bir kadının sözlerine dolaştığında
Önce ara. Sonra sor. Sonra da
Akşama yenilen yorgun kuşlarla
Akasya dallarında biriken hüznümüzü dağıt.
Kalabalık selindeyiz, kaybettik sesimizi
Sırtımızda çoğalıyor soğuk insan yüzleri
Ayaklarımızda ince korkular
Gün bitti, sıra çok
Koyu bir yalnızlık dağlıyor içimizi.
Sustuk sonra
Akşamın perdesi indi.
Tutunduğumuz gülüşler yağmura dönüşürken
Gözlerin de sustu.
Düş masalı gibi susarken her şey
Musalla taşına koyduğumuz yorgun hayatlar
Ne kadar da tenya kokuyor.
AKİF DUT
